Immunity to change; Identifying big assumptions
Wanneer 14 kikkers op een boomstam zitten en drie daarvan besluiten om in het water te springen, hoeveel kikkers zitten dan nog op de boomstam?
Veel mensen hebben de neiging om direct “11” te roepen. Een beter antwoord zou “14” zijn. Waarom? Omdat er een groot verschil bestaat tussen “besluiten om iets te doen” en “dat ook daadwerkelijk doen”. En dat is eigenlijk de basis van wat ik hieronder beschrijf; de mysterieuze ruimte tussen onze intenties en ons gedrag.
Professor Robert Kegan onderzoekt waar die “gap’, die “ruimte” tussen iemands oprechte intentie om te veranderen en wat die persoon daadwerkelijk doet vandaan komt. Zo benoemt hij een onderzoek onder cardiologen, die hun patiënten adviseren om hun medicijnen te nemen volgens voorschrift omdat ze anders zullen sterven. Echter, het vervolgonderzoek laat zien dat slechts 1 van de 7 patiënten ook daadwerkelijk hun medicijnen volgens voorschrift innemen. De andere 6 patiënten hebben een net zo grote wens om in leven te blijven, om hun kleinkinderen op te zien groeien en toch riskeren ze een spoedige dood door het advies van hun cardioloog niet op te volgen. Waarom is dat? Wat staat er in de weg tussen iemands oprechte intentie en dat wat die persoon daadwerkelijk voor elkaar krijgt? Wanneer wij het niet voor elkaar krijgen om veranderingen door te voeren die ons letterlijk in leven zullen houden, hoe zit het dan wel niet met al die andere veranderingen die wij wensen. De kleinere verandering, zeg maar de veranderingen die niet van invloed zijn op leven en dood.
Kegan beschrijft dat wanneer zij mensen interviewden, direct nadat zij uit het kantoor van hun cardioloog kwamen, die mensen een hele goede weergave gaven van de adviezen van hun dokter. Ze wisten vrij accuraat te herhalen wat de risico’s zijn en wat de voorschriften zijn. Wanneer hen vervolgens gevraagd werd hoe groot de kans zou zijn – wanneer ze over een jaar terug zullen kijken – ze alle medicatie volgens voorschrift hebben genomen, dan keken ze de onderzoekers ongelovig aan. Alsof ze water zagen branden. “Mijn dokter heeft gezegd dat ik dood ga als ik het niet inneem. Dat er geen enkele negatieve bijwerkingen zijn. Dat mijn verzekering het volledig vergoedt. Natuurlijk neem ik alle medicatie volgens voorschrift in. Ik ben toch niet gek?!?”
De praktijk is weerbarstiger. Volgens verschillende onderzoeken neemt 53 tot 57% voorgeschreven medicatie niet volgens voorschrift. Wanneer de patiënten gevraagd werd waarom ze inconsistent de adviezen opvolgden, dan was het meest gehoorde antwoord; “ik weet het niet”. Andere antwoorden waren; “er kwam iets tussen”, of iets dat er op lijkt. Niet logische, ontwijkende antwoorden. Een reden om aan te nemen dat de patiënten gevangen waren in wat Kegan noemt; “the immunity to change”.
The Immunity to Change; een dwarsdoorsnede
- Improvement Goal
De patiënt had hetzelfde verbeterdoel als alle andere patiënten; om de medicatie in te nemen, in te blijven nemen conform voorschrift, en tijdig aan te vullen wanneer ze op dreigen te raken.
2. Doing / Not doing
12 maanden nadat de patiënt de adviezen van zijn cardioloog had gekregen, gaf de patiënt aan dat hij de medicatie niet regelmatig in had genomen, dat hij zelfs voor een behoorlijke periode helemaal gestopt was met de medicatie. Ook gaf hij aan dat hij zijn voorraad niet op tijd aanvulde wanneer ze bijna op waren. Zijn apotheek stuurt regelmatig berichtjes ter herinnering via SMS. Die berichtjes verwijderde hij gelijk, wanneer ze binnenkwamen.
3. Hidden Competing Commitment
Kegan vroeg de patiënt vervolgens wat zijn grootste zorg zou zijn wanneer hij de medicijnen gewoon, volgens voorschrift, iedere dag, in zou nemen. De patiënt antwoordde; “nou, als ik ze niet inneem, dan zou ik maar zo een hartaanval kunnen krijgen! Dan zou ik dood kunnen gaan!”
De patiënt gaf daarmee geen antwoord op de vraag van Kegan. De patiënt liet zien hoe zijn brein via het aloude, goed bekende en vaak bewandelde neurale pad liep. Het pad dat bekend is voor de patiënt. Zoals het vaak vanzelf gaat. De patiënt wist wat zijn zorgen waren wanneer hij de medicatie niet zou innemen, maar hem werd een andere vraag gesteld; “Wat zijn jouw zorgen wanneer je ze wel inneemt?” Dat pad was nog niet aangelegd in zijn hersenen.
Toen Kegan de vraag herhaalde, barstte de patiënt in schreeuwen uit; “wanneer ik iedere dag, voor de rest van mijn leven, die klote-medicijnen in moet nemen, dan voel ik mij een OUDE, ZIEKE, ZIELIGE man! Dan voel ik mij net als de generatie van mijn vader, die in een verzorgingshuis zit!”
Kegan; “poeh…..het lijkt erop alsof je sterke gevoelens daarover hebt”.
Patient: “ja zeker weten! Ik ben 58 jaar oud…in de bloei van mijn leven! Ik ben niet iemand die met één voet in het graf staat! Ik ben nog niet half dood!”
4. Big Assumption
Het veranderdoel van de patiënt is echt. Natuurlijk wil hij de medicatie innemen. Zoals het is voorgeschreven. Natuurlijk wil hij dat de rest van zijn leven wel doen. Natuurlijk wil hij leven. Die overtuiging heeft hij.
Maar er is ook een overtuiging dat hem heeft. Namelijk; “wanneer ik de rest van mijn leven, elke dag, dag in dag uit, een pil moet nemen……Dan ben ik oud, afgeschreven, bejaard, dan doe ik er niet meer toe.”
Dat is interessant, gaf de patiënt aan; “opdat ik niet het gevoel wil hebben een oude man te zijn, vertoon ik gedrag dat er waarschijnlijk toe leidt dat ik een dode man word.”
Hoe werkt dat voor jou?
Zelfbedrog is een krachtig mechanisme.
We denken dat we het ene doen……
en dat doen we vaak ook…..
Maar we doen ook het andere!
En dat zien, de heelheid, het hele plaatje….
Dat geeft inzicht.
Probeer het eens met jouw verbeterdoel. Via onderstaande knop kun je het hele artikel, inclusief blanco werkblad downloaden!
Ik wens jou genoeg!
Harmen Stakenburg