‘Alsjeblieft, Harmen’, zei Jens. ‘Dit boek hebben wij voor jou uitgekozen’.
Dat raakte mij.
Jens is – samen met Gidion – trainer bij Organize Agile. Jens en Gidion zijn consultant. Jens en Gidion zijn adviseur. Jens en Gidion zijn mens. En juist die laatste kwaliteit zorgde voor mooie, open dialogen tussen ons, gedurende de training Agile Leadership die ik volgde. Een opleiding die mij zou mogen leren over agile methodieken en hoe die te gebruiken in leiderschaps- en organisatieontwikkeling. Maar het leerde mij veel meer dan dat.
Gedurende de drie maanden dat ik samen met Jens en Gidion werkte was er geen sprake van een leraar-leerling verhouding. De leraren leerden evenveel als de leerlingen. Natuurlijk waren Jens en Gidion er om kennis over te dragen. Om systemen uit te doeken te doen. Tools te beschrijven. Dat deden ze ook. En natuurlijk luisterden de leerlingen meer naar de leraren en vertelden de leraren meer dan de leerlingen. Wat mij raakte was vooral de intentie waarmee verteld werd. Die was voelbaar. Van mens tot mens in verbinding. En vanuit verbinding leren. Van elkaar. Vooral van elkaar. Steeds zochten Jens en Gidion de verbinding met de cursisten. Nieuwsgierig naar onze verhalen. Onze ervaringen. Naar verrijking van hun eigen inzichten. Het echte leren zat in de open uitwisseling. Door het open stellen voor inzichten van anderen, door echte nieuwsgierig naar het denken van anderen, geef je jezelf de ruimte om wijzer te worden. Dat lijkt zo vanzelfsprekend, maar dat is het niet. Het boek dat Jens voor mij had uitgekozen, maakte dit goed duidelijk.
Op mijn website staat de zin; ‘ik help jou antwoorden te vinden door de juiste vragen te stellen’. Ik vind namelijk dat ik dat goed kan, vragen stellen. Ik leer ook steeds beter om vragen te stellen waar geen oordeel in opgesloten zit. Dat krijg ik ook terug van mensen waarmee ik mag werken. Mijn vermogen om – vanuit verbinding – mensen te laten voelen welke invloed hun gedachten hebben op hun gedrag. Hoe belemmerende patronen ontstaan door gedachtensporen die in de hersenen als ‘waarheid’ zijn gelabeld. Ik ben daar goed in, vinden ze. Ik ben daar goed in, vind ik. Wat raakte mij dan in het boek dat Jens en Gidion met zorg en aandacht voor mij hadden uitgekozen?
Het eerste waarin ik geraakt werd lag redelijk aan de oppervlakte. Het raakte mij namelijk dat Jens en Gidion de moeite hadden genomen om alle individuen als uniek wezen te bekijken. Dat ze dat doen voor ons. Ze zochten niet iets uit voor hun leerlingen. Niet voor hun cursisten. Ze zochten iets uit voor Harmen, voor Maaike, voor Marnix, voor ieder mens. De intentie van hun cadeau, van het boek dat ze voor ieder individu hadden uitgekozen vertelde – schreeuwde bijna – ‘ik zie je’. Dat raakte.
Het tweede dat mij raakte was de bevestiging die ze gaven van dat wat ik goed kan. In de titel van het door hun gekozen boek zag ik hun herkenning van mijn kracht; het stellen van goede vragen. ‘Socrates op Sneakers’. Wow….wat vond ik het gaaf dat zij mij vergeleken met de grootste vragensteller in de geschiedenis van de mensheid. Wat een erkenning! Dit is wie ik wil zijn…..dit is hoe ik word gezien! Wat word ik – wat wordt mijn ego – hierdoor gestreeld!
Het derde dat mij raakte was de persoonlijke boodschap die door hen geschreven was op de binnenkant van het boek; ‘…..als belichaming van Socrates op Sneakers…..’. Trots als een pauw! Ik heb heus geen bevestiging nodig…..Echt niet. Maar oh wat voelde dit fijn!
Tot ik ging lezen……..
In Socrates op Sneakers wordt door Elke Wiss beschreven – uitgelegd – hoe je goede vragen kunt stellen. En wat de downside is van verkeerde vragen. Hoe je kunt leren om echte gesprekken te voeren die tot verdieping leiden. Tot verbinding. Hoe je ongemerkt kunt sturen door de verkeerde vragen te stellen. Hoe je hiermee kunt worstelen. Hoe anderen hierdoor kunnen worstelen. En vooral……dat ik dit niet zo goed kan als ik graag zou willen. Dat ik hierin nog heel veel te leren heb…. Het boek is voor mij niet alleen een lesje in vragen stellen, het is vooral ook een lesje in nederigheid. Stiekem was ik in laag 1, 2 en 3 in mijn valkuil gestapt; ‘de oprechte overtuiging hebben dat ik iets goed kan’. En wat fijn dat dat bevestigd werd! Want dat wil ik graag; iets goed kunnen. Dan mag ik trots zijn op mijzelf. Dan mag ik tevreden zijn. Pas bij laag 4 kwam het besef…..ik ben niet op de wereld om iets te kunnen…hoe graag ik dat ook zou willen. Ik ben hier om te leren. Wanneer ik mijn aandacht richt op leren….. wanneer ik alle gesprekken die ik met mensen heb blijf zien als slijpsteen van mijn eigen waarheid….dan kan ik in verbinding blijven. Met mijzelf. Met mijn omgeving. Met de wereld. En vanuit verbinding (laten) groeien.
Wil je ook werken aan groei en/in verbinding? Lees dan op mijn website wat ik doe, waarom ik dat doe en hoe wij samen kunnen werken aan groei en verbinding. Voor jou als leider. Voor jouw team. Voor jouw organisatie.
Ik wens je genoeg!
Harmen Stakenburg